Er zijn 37 toeschouwers online.
Ik heb mijn vriendin Rachelle gevraagd dit voor mij te schrijven. Het is haar pen… maar het zijn mijn woorden die je nu leest. Mijn hart. Mijn stem.
In mei vorig jaar kreeg ik voor de tweede keer de diagnose borstkanker. "Je wordt niet meer beter." Woorden die je nooit hoopt te horen. Woorden die de tijd stilzetten.
Maar ik wilde mezelf daar niet aan overgeven. Zoals altijd koos ik mijn eigen weg. Mijn eigenwijze, intuïtieve pad. Dit kon toch niet alles zijn? Niet nu al?
En dus leefde ik.
Tot november vorig jaar heb ik het leven ten volste geleefd.
Met mijn twee lieve meisjes. Met mijn Johan.
Samen. Vakanties, wandelingen, momenten aan mijn zo geliefde zee.
Kleine momenten die nu groots voelen.
Blijvende herinneringen.
Vol liefde. Vol leven.
Maar mijn lichaam kon het niet meer dragen.
In de laatste maanden werd ik gedragen door anderen.
Door mijn inner circle.
Zij hielden me vast toen ik het zelf niet meer kon.
Ze hebben me laten voelen wat onvoorwaardelijke liefde is.
En nu… als je dit leest…
Ben ik overgegaan.
Het pad dat ik liep was zwaar. Niet veel mensen zijn me voorgegaan op deze manier. Maar ik heb elke stap bewust gezet.
Ik heb gehuild. Gelachen. Gevoeld tot in mijn diepste kern.
En hier eindigt het. In dit leven. In deze vorm.
Ik hoop dat ik je heb geraakt. Dat ik je heb mogen inspireren — niet door grootsheid, maar door trouw te zijn aan wie ik was.
Wat ik heb gedeeld. Wat ik heb liefgehad. Wat ik heb achtergelaten in jullie harten — dat blijft.
Dank je wel. Voor het meereizen. Voor wie je bent.
Mariska wordt dinsdag in besloten kring begraven.
